Sądy krajowe mogą badać zgodność postanowień umownych przewidujących oprocentowanie zmienne oparte na wskaźniku referencyjnym WIBOR 6M z postanowieniami i celami dyrektywy 93/13/EWG, o ile nie ma przepisu krajowego przewidującego obowiązkowe stosowanie tego wskaźnika i jego określonej stawki, niezależnie od wyboru stron umowy

(SPOILER ALERT: NIE MA TAKIEGO PRZEPISU!)

 Dyrektywa 93/13/EWG powala na ocenę nieuczciwego charakteru warunku umownego uwzględnionego w umowie o kredyt hipoteczny w zakresie oprocentowania opartego o WIBOR 6M, jeśli ten warunek nie został sformułowany prostym i zrozumiałym językiem;

 Aby spełnić ten warunek bank musiałby poinformować kredytobiorcę w sposób wystarczająco precyzyjny i dokładny o:

• nazwie stosowanego wskaźnika referencyjnego
• nazwie jego administratora
• potencjalnych konsekwencjach dla konsumenta wynikającego z tego wskaźnika

 Sąd krajowy ma obowiązek dokonać oceny, czy warunek umowny dotyczący oprocentowania opartego o stawkę WIBOR stojąc w sprzeczności z zasadami dobrej wiary powoduje znaczącą nierównowagę praw i obowiązków stron umowy ze szkodą dla konsumenta.

  Sąd ma sprawdzić, czy konsument wszystko dobrze rozumiał, potrafił oszacować dla siebie ryzyko i czy był jego świadomy!

 Badanie przez sąd niestety nie może odnosić się do wskaźnika WIBOR jako takiego ani do metody jego ustalania.

(SPOILER ALERT: ale nie to jest głównym problemem spraw z udziałem kredytobiorców-konsumentów!)

Opinia Rzecznika Generalnego TSUE to wstęp do wyroku w tej sprawie. Nie przesądza ona jeszcze o treści orzeczenia TSUE, ale pozwala na poczynienie wstępnych założeń, co do kierunku rozstrzygnięcia.